Dag 7 Juneau

Dag 7 alweer, wat gaat de tijd toch snel. Vandaag is het dan zover: onze eerste port of call, Juneau.
We zijn op tijd wakker en als we op ons balkon stappen, druilt de regen naar beneden. De bergen in het fjord zijn gehuld in dikke wolken en mist. Heeft op zich ook wel wat. We hadden vooraf al gezien dat er voor vandaag waarschijnlijk de hele dag regen werd voorspeld. Later blijkt weer hoe onvoorspelbaar die verwachtingen zijn. Ja, we hebben echt wel regen gehad, maar eerlijk gezegd viel het mee. Eén keer hebben we de capuchon opgezet, en die kon tien minuten later alweer af. Verder bleef het dreigend, maar in de loop van de dag trok de mist en nevel steeds verder weg. En nu, terwijl ik deze blog typ en we nog in de haven van Juneau liggen, is de mist helemaal verdwenen en zijn de bergen en toppen gewoon zichtbaar.

Na het ontbijt hebben we eerst ons vaste koffiemomentje genomen. Om 11.45 uur moesten we verzamelen in het theater. Met nog elf andere gasten gaan wij vandaag op pad, hopelijk om walvissen te zien.

We worden opgevangen door Rachel, onze tourgids voor vandaag. Met een klein busje rijden we in zo'n twintig minuten naar een andere haven. Daar stappen we op een klein bootje en met veertien personen hebben we ruimte genoeg. De verschillende boten staan met elkaar in verbinding en al snel kraakt de marifoon: er is een pod (groep) orka's gespot, en laat dat nou net op onze route liggen.

We varen erheen en zien een grote groep orka's zwemmen. Natuurlijk maken we de nodige foto's en filmpjes. Onze boot heeft het voordeel dat alle zijramen open kunnen. Zo zit je lekker droog binnen, maar heb je toch vrij uitzicht zonder glas ertussen. Als we sneller gaan varen, worden de ramen weer dichtgeklapt. Je kunt ook buiten staan, zowel op de boeg als op het achterdek.

Rachel vertelt ondertussen van alles over het leven van walvissen en hoe we ze kunnen beschermen. Ook legt ze uit hoe walvissen worden geïdentificeerd en dat er zelfs een wereldwijde database is waarin ze worden bijgehouden: Happy Whale. Als we vertellen dat Miriam daar vrijwilligster is, wordt Rachel helemaal enthousiast. Er volgen wat vragen en antwoorden over en weer.

De kapitein spot een paar Dall's porpoises (bruinvissen). Ze zijn supersnel en hebben een karakteristieke spray, een zogenaamde "hanenstaart". Ze zijn lastig te fotograferen, maar met de videocamera hebben we ze toch even kunnen vastleggen.

We varen verder, nu op zoek naar de bultrugwalvis. Nog geen paar minuten later zien we er één zwemmen. Ze slaat driftig met haar vin op het water en zwemt daarna rustig verder. We identificeren haar als Juneauite, een erg sociale walvis die al vele jaren in deze omgeving leeft en regelmatig wordt gezien. Ze zal het hier wel naar haar zin hebben.

Helaas zit onze tijd op het water er bijna op. We maken nog een rondje langs een ander deel van de baai, maar daar zien we geen spouts. In de verte nog wel eentje, maar die is te ver weg om naartoe te varen.

We bedanken de kapitein voor de tour en stappen weer in het busje. De volgende stop is de Mendenhall Glacier. Zodra we de parkeerplaats oprijden, zegt Bertie: "Hé, dit komt me bekend voor!" En inderdaad: in 2019 waren we hier ook, tijdens onze Alaska-tour. Toen deden we een wandelhike met als eindpunt Mendenhall Glacier. Vandaag lopen we een klein stukje van datzelfde pad, maar het eindpunt is hetzelfde.

Langs een riviertje zien we duidelijk zalmen zwemmen die terugkeren naar hun geboorteplek. Er liggen ook wat dode exemplaren op de oever, half vergaan, dus het stinkt er behoorlijk naar rotte vis… maar dat hoort hier bij de natuur. Even verder komen we op een bordes. " he was dit niet dat bordes waar Bertie in 2019 die 3 beren in de boom zag.......ja dat klopt, en de bomen staan er nog. Beren hebben we helaas niet gezien.

Het busje pikt ons weer op en zet ons netjes af voor de ingang van het schip. Het was een lange middag en de honger begint te komen. Dus eerst even de rugzak op de kamer zetten, een andere broek aan en dan door naar het restaurant voor het diner.

Terwijl we de blog typen en de foto's verzamelen, maakt de kapitein zich op om te vertrekken. We kijken op het balkon hoe hij handig manoeuvreert – veel ruimte heeft hij hier niet.

Dan opeens: Piep, piep, piep. Hé, dat is toch het geluid van NL-Alert? Ik kijk op mijn telefoon en jawel: een Broadcast Warning. Het bassin van de gletsjer is overvol en kan in een bepaald gebied voor overstromingen zorgen. De bewoners daar moeten zich voorbereiden op evacuatie. Nou, dat hebben we ook weer eens meegemaakt. Overigens liggen de binnenstad van Juneau en de cruisehaven niet in het overstromingsgebied; dat bevindt zich meer naar het westen.

Morgen zijn we in Skagway. Hier gaan we voor het eerst Canada in, als we met de bus door de Klondike rijden in de voetsporen van de goudzoekers. We gaan heen met een busje en terug met de trein. Dus dat belooft weer een geweldige dag te worden. En als het weer ook nog een beetje meewerkt – zoals vandaag – dan is het helemaal perfect.

Tot morgen.