Dag 8 Skagway

t's raining men, hallelujah… of toch I'm singing in the rain. Beide liedjes zouden vandaag prima van toepassing zijn, maar uiteindelijk mogen we niet klagen: tijdens onze excursie vanmiddag was het relatief droog.

Ook vandaag konden we rustig aan doen, want onze excursie vertrok pas om 12.15 uur. Dus eerst op ons gemak ontbeten en daarna koffie – jullie kennen ons ritueel inmiddels wel (wat zullen jullie morgen schrikken 😉).

We rommelden nog wat aan op de kamer, kleedden ons daarna om en gingen op weg naar ons meetingpoint, vooraan op de pier waar we waren aangelegd. Onderweg zagen we nog een paar zeehonden die probeerden wat zalm te scoren bij de zalmladder. Daar had zich al een flinke school zalm verzameld, maar we zagen nog niet echt pogingen om te springen. Nu was het laag water, dus de sprong zou ook behoorlijk hoog zijn geweest.

We werden ontvangen door Harrison, een local die vandaag onze gids was. Met het busje reden we eerst nog langs een andere cruiseboot om wat extra passagiers op te pikken. Met zo'n twintig man gingen we naar het station, waar onze eigen coupé voor ons klaarstond. De hele treinrit is GPS-gestuurd, dus als je wilt kun je met een soort walkman en oortjes informatie krijgen over de omgeving en de geschiedenis. De audio was er ook in het Nederlands, dus voor Bertie een pluspunt.

Langzaam klommen we bergop. De uitzichten waren in het begin geweldig, maar later kwamen we in dichte bewolking en mist terecht. Je zag nog wel wat, maar van verre panorama's was geen sprake. Desondanks was de rit prachtig.

Onderweg hoorden (en zagen) we veel over de geschiedenis: hoe de goudzoekers probeerden in de Klondike te komen, hoeveel ontberingen ze moesten doorstaan in de hoop op een betere toekomst. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen.

We passeerden de grens met Canada – op dat moment nog zonder controle. De omgeving zag er trouwens precies hetzelfde uit als aan de Amerikaanse kant: ruig, onbewoonbaar, koud en vandaag ook nog nat.

Uiteindelijk kwamen we aan bij ons eindpunt: een station in the middle of nowhere, met een klein kantoor van de Canadian Border Patrol. Zij kwamen aan boord en wilden allemaal ons paspoort zien. Meer een formaliteit dan een echte controle, maar het hoort erbij.

Harrison stond alweer klaar met zijn busje en we stapten snel in, want het was inmiddels weer gaan regenen. Terug over de Klondike Highway richting Skagway, met nog twee korte fotostops onderweg. Maar eerlijk gezegd lieten regen en mist weinig fotomogelijkheden over.

Bertie en ik deden deze tour ook in 2019, toen eerst per bus en daarna met de trein. Leuk om het nu eens andersom te doen – al was het weer toen stukken beter, met stralende zon en super zicht. Gelukkig hebben we die foto's en herinneringen nog.

Ondanks de regen en het beperkte zicht was het weer een prachtige trip de Klondike in, en goed om nog eens te horen hoe dit gebied zijn plek in de geschiedenis heeft gekregen.

Net voor het avondeten waren we terug bij de boot. We hadden nog even Skagway in gekund, maar met dit weer was dat niet echt aantrekkelijk.

Het diner was opnieuw voortreffelijk en de theatershow daarna om van te smullen. Nu zit ik heerlijk met een Bahama Mama (een cocktail 😉) deze blog te schrijven, met de balkondeur open en het ruisen van de golven op de achtergrond.

Morgen belooft een mooie, vooral droge dag te worden. We zijn dan in Icy Strait Point en maken 's ochtends vroeg een kleine hike, waarbij we hopelijk beren gaan spotten.

Dus… tot morgen!