Dag 9 Icy Strait Point

Icy Strait Point begon ooit als traditionele woonplek van de Huna Tlingit, groeide uit tot een bloeiende visindustrie met een cannery, en transformeerde daarna in een moderne culturele én economische hub voor cruiseschepen. Alles met behoud van de regionale identiteit én een flinke bijdrage aan de lokale gemeenschap.

We hebben de wekker gezet, want onze excursie startte vandaag wat vroeger dan de afgelopen dagen. Eerst even naar buiten kijken: de kapitein had gisteren verteld dat we al vroeg in de ochtend zouden aanmeren. Maar wat zien wij? Helemaal… niets. Het is mistig. En niet een beetje mist, maar zó dik dat je amper de reling van het balkon ziet. Benieuwd of dat nog goed gaat komen. Ze hadden tenslotte een zonnige dag voorspeld, maar ja – het weer hier lijkt verdacht veel op de voorspellingen in Nederland: soms klopt het, soms totaal niet.

We ontbijten aan een tafeltje bij het raam, al is dat nu eigenlijk onzin, want je ziet toch niks. Maar goed, het gaat om het idee. Langzaam zien we de kade en een paar bomen uit de mist tevoorschijn komen. Het trekt dus iets op.

Wij trekken in ieder geval onze berg- en wandelschoenen aan, want vandaag staat er een heuse "beer-zoekt-tocht" op het programma. We melden ons op tijd bij onze gids en stappen in het busje. Na de nodige veiligheidsinstructies – hoe te handelen als er een beer op ons pad verschijnt – rijden we verder het binnenland in. Nou ja… rijden. De "weg" waarop wij rijden bestaat uit een hoop zand, wat losse stenen, links en rechts bomen, en om de zoveel meter een paaltje met een nummer. De chauffeur roept elk nummer door via de radio, zodat tegenliggers weten dat wij eraan komen. De weg is namelijk net zo breed als ons busje. Kom je elkaar tegen, dan stopt er altijd iemand in een soort mini-parkeerhaventje om de ander te laten passeren.

Op onze "parkeerplaats" – een inham langs de weg – stappen we uit. Inmiddels is het flink opgeklaard en kan er zelfs een trui uit. We hiken (dat heet bij ons gewoon wandelen) een trail (lees: pad) op en komen uit bij een houten vlonder die uitkijkt over de Spasski River. Het zit hier vol zalm, en er lopen vaak beren rond. Icy Strait Point heeft naar verluidt de hoogste beren­dichtheid per km²: zo'n twee beren op één inwoner. De kans dat we er vandaag eentje zouden spotten, leek dus groot.

Uitkijkvlonder 1: geen beer.
Uitkijkvlonder 2: ook geen beer.
Dan uitkijkvlonder 3: we willen net weglopen als iemand – ja, dit keer Bertie – roept: "Ik zie een beer!" Hij staat op de foto, maar verdwijnt snel weer onder de bomen. En daarna? Niets meer gezien.

Tja, wilde dieren houden zich niet aan een rooster. Jammer, maar gelukkig is dat precies hoe de natuur hoort te werken.

Met het busje worden we weer teruggebracht naar het Visitor Center. We hebben nog wat tijd voor vertrek, dus we nemen de kabelbaan naar de andere cruise­steiger. Daar zien we nog een cruiseschip binnenkomen. We besluiten de kabelbaan terug te nemen vóórdat dat schip wordt "gelost", om zo de rijen te vermijden.

Terug op ons eigen schip lunchen we op ons balkon, met schitterend uitzicht op het fjord. Zulke uitzichten vervelen echt nooit.

Om klokslag 15.00 uur laat de kapitein de trossen losgooien. Langzaam varen we de baai uit. Ogen open, want in de komende uren zouden hier zomaar walvissen te zien kunnen zijn.

Zes uur varen verder zitten wij nog steeds op ons balkon, in het zonnetje, speurend naar de spray van walvissen. En laten we zeggen: ik ben gestopt met tellen hoeveel we er hebben gezien. Het waren er tientallen. Tussendoor hebben we gewoon ons diner gehad – even geen uitzicht – maar dat werd ruimschoots goedgemaakt.

Morgen doen we onze laatste Port of Call aan: Ketchikan. Daar gaan we (jawel) wéér met een bootje op zoek naar wildlife. We zijn benieuwd!

tot morgen